Kościół pw. Najświętszego Imienia Jezusa w Łódź

🕗 godziny otwarcia

komentarze 5

• pl

  Ireneusz Sypniewski

  :: 07 kwiecień 2018 21:32:24

  Ciekawa architektura, wnętrze świątyni świeżo po remoncie, ale przedewszystkim panuje tu wspaniała atmosfera podczas nabożeństw z modlitwą o uzdrowienia.

• pl

  Jacek Górecki

  :: 21 grudzień 2017 12:43:16

  podpora duchowa

• 

  Jakub P

  :: 05 grudzień 2017 12:11:16

  Świetna atmosfera, wspaniali ludzie, mnóstwo wspólnot, otwarci i życzliwi duchowni. Polecam :-)

• 

  Izabela Anita Białas

  :: 17 listopad 2017 17:36:26

  Spotkania z Bogiem,...z muzyką i małżeństwami niesakramentalnymi.

• pl

  Krzysztof Kalinowski

  :: 18 wrzesień 2017 17:08:00

  Rozpoczęcie budowy w 1880 r., zakończenie 1884 r. Duże nakłady na budowę położył m.in. fabrykant Karol Scheibler (100 tys. rubli w złocie). Budowany z cegły, w stylu neoromańskim, wg projektu inż. Ludwika Schreibera, jako zbór ewangelicko-augsburski św. Jana Ewangelisty. Obecny kościół Najświęt¬szego Serca Jezusowego do czasu erekcji parafii pw. Najświętszego Imienia Jezus był kościo¬łem filialnym parafii Podwyższenia św. Krzyża. Duszpasterstwo sprawują jezuici. Oni też w 1989 r. odkupili budynki od wspólnoty ewangelicko-augsburskiej. Katolicy użytkowali koś¬¬ciół na podstawie zgody władzy państwowej, która określała je jako mienie poewange¬lickie. Z upoważnienia władzy duchownej kościół poświęcił o. Franciszek Przybylski SI, superior jezuitów w Łodzi. Wyposażenie kościoła: Do zabytków sztuki stanowiących własność parafii należą: 2 ornaty haftowane z XVIII w., ornat haftowany z pocz. XIX w. z kolumną z pasa polskiego, 2 ornaty, kapa i dalmatyka z tkanin z przełomu XVIII i XIX w. oraz haftowana stuła z końca XVII w. Filary, łuki, pilastry, kapitele – wszystko w białym kolorze, wraz z ciemnym sufitem daje piękny i podniosły efekt neogotyku. Do tego dochodzą interesujące witraże, piękna chrzcielnica, wspaniały główny ołtarz z masywnymi lichtarzami, ciekawa rzeźbiona ambona i balustrada przy ołtarzu. Organy Biernackiego z Włocławka z lat dwudziestych XX w., balkony przestrzenne – wiele miejsc. Zabytkowe polichromie w sklepieniu nawy głównej i transeptu. Dwa zabytkowe witraże w emparach północnej i południowej z pracowni św. Łukasza w Warszawie (przełom XIX i XX w.).