Park Oliwski i Gdańsk

🕗 åbningstider

kommentar 5

• 

  Kazoo Gucci

  :: 07 maj 2018 16:14:30

  Jak zawsze ciekawie, romantycznie i wiosną kolorowo. Rzadkie okazy drzew i roślin. Sławna Palmiarnia w remoncie lecz zapewne po podniesieniu dachu i małej przebudowie będzie jeszcze ciekawiej i piękniej. Tutaj zawsze warto przyjechać niezależnie od pogody i piry roku. Zawsze zobaczymy coś czego nie zauważyliśmy podczas poprzednich spacerów. Szczególnie piękne i z duchem ubiegłych wieków, którego czuć w każdym miejscu parku.

• pl

  Piotr Maryański

  :: 05 maj 2018 21:04:55

  Jeden z najpiękniejszych parków w trójmieście. Bardzo zadbane rośliny, które dodatkowo są świetnie przystrzyżone. Dużo alejek do pospacerowania oraz ławek, żeby rozkoszować się naturą. Palmiarnia niestety jeszcze w budowie ale miejmy nadzieję, że już niedługo ;) Jedno z najczęściej wybieranych miejsc na sesje fotograficzne

• 

  Anna Pizoń

  :: 04 maj 2018 12:31:37

  Piękne miejsce... ale radzimy nie schodzić ze ścieżki. Nawet niechcący, wydeptanym szlakiem. Obsługa zgotuje wam takie upomnienie, że nie szybko będziecie mieli ochotę wrócić. Szkoda takich wrażeń na sam koniec spaceru... Polecamy i zalecamy ostrożność ;) Pozdrowienia dla miłej pani :)

• 

  Eliza S

  :: 18 april 2018 17:18:38

  Rokokowy park z rokokowym pałacem. Historia Parku Oliwskiego rozpoczęła się, gdy cystersi złożyli tu (prawdopodobnie na przełomie XII i XIII wieku) przyklasztorny ogródek, który miał zaopatrywać ich w warzywa i zioła. Jednak każdy ogród posiada sens o wiele głębszy, niż tylko wypełnienie czysto pragmatycznego celu, jakim jest zapewnienie pożywienia. To miejsce, które zawiera w sobie pewną tajemnicę, odwieczne marzenie. Twórcy ogrodów zawsze zdawali się mieć przed oczyma wizję mitycznego raju, tworzyli parki, poszukując utraconej pierwotnej rozkoszy. Na przestrzeni wieków Park Oliwski ulegał dalszym przeobrażeniom. Opactwo cysterskie przeżywało swoją świetność w latach 1740-1782, pod rządami Józefa Jacka Rybińskiego, fundatora wielkich organów w przylegającej do parku katedrze - a nie zapominajmy, że organy wywodzą swą genezę od starożytnego greckiego instrumentu - fletni Pana, czyli syrinx polykalamos, syrinks wielotrzcinowy...

• 

  Waldemar S

  :: 15 marts 2018 16:49:10

  Park Oliwski, wraz z Katedrą Oliwską, stanowi zespół zabytkowy znany w skali krajowej i międzynarodowej. Park o powierzchni 11,3 ha położony jest pomiędzy ulicami Opata J. Rybińskiego, al. Grunwaldzką, ul. Opacką, ul. Cystersów. Dawne założenie przestrzenne o charakterze dworsko-opackim przekształcono w XX wieku w park miejski. Historia Nazwa parku, zwanego również Ogrodem Opackim, nieodłącznie związana jest z początkami osiedlenia się w Oliwie w XII wieku zakonu ojców cystersów. Cystersi zakładali zwykle swoje siedziby na terenach mało dostępnych, wśród lasów i przy bagnistych dolinach, prowadząc własne gospodarstwa i uprawiając ziemię. Miejsce położone w dolinie Potoku Oliwskiego nadawało się do tego celu doskonale. Przy klasztorze powstał pierwszy ogród, najprawdopodobniej o charakterze użytkowym, a pierwszy ogród ozdobny przy siedzibie opata klasztoru pochodzi z XVI wieku. Najstarsze źródła pisane dotyczące ogrodów przy zabudowaniach klasztornych pochodzą z początku lat 70. XVII wieku. Materiały kartograficzne pochodzące z tego samego wieku przedstawiają jedynie budowle klasztorne, dlatego nieznana jest dawna forma ogrodów oliwskich. Zachowane dawne plany parku wskazują na zmiany dokonywane przez jego właścicieli w zależności od panujących mód i upodobań. Ogród w stylu barokowym (francuskim), który zachował się w niewiele zmienionej postaci, został założony przez opata Jacka Rybińskiego (1740-1782) w połowie XVIII w. Parkiem zajmował się wówczas uprzedni ogrodnik Parku Wilanowskiego w Warszawie Kazimierz Dębiński. Podstawowym wyróżnikiem kompozycyjnym tamtego ogrodu jest kanał ogrodowy oraz drugi podłużny basen przy pałacu, które wyznaczają oś poprzeczną zachowanego do naszych czasów założenia, a także labirynt. Powstanie części angielskiej ogrodu nastąpiło w końcu XVIII w. i było związane z opatem Karolem Hohenzollernem-Hochningiem. Na planie ogrodu wykonanym dla opata przez syna nadwornego ogrodnika króla Fryderyka II – Jana Jerzego Saltzmanna elementy barokowe współistnieją z konwencją ogrodu krajobrazowego typu przejściowego. Widoczna jest fascynacja chińską sztuką ogrodową, obecne są również motywy antyczne, orientalne i rustykalne. Kształtowana przestrzeń nawiązuje do symboliki religijnej – drogi oraz zagrożeń czyhających na niej, które wymagają właściwego wyboru. Kompozycja oparta została na zasadzie kontrastu: groty „piekielne”, pogańskie pawilony, gabinety i świątynie usytuowane zostały w mrocznej scenerii gęstwiny zieleni, natomiast elementy „jasne” to Elisium, źródło, plac gwiazdy, pustelnia, salon lipowy, „Lipowe okno na świat”). Bogactwo tych elementów charakteryzuje nurt sentymentalny w kształtowaniu przestrzeni ogrodów krajobrazowych. W I połowie XIX wieku park przechodzi rewaloryzację, którą zajmuje się Gustaw Schondorf zatrudniony przez ówczesną właścicielkę parku – Marię Hohenzollern-Hechingen. Znikają zniszczone drewniane budowle, sadzone są nowe rośliny. Park nabiera cech kolekcji dendrologicznej. Część drzew przetrwała do dzisiaj. Parter ogrodowy urozmaicono czterema strzyżonymi, stożkowymi cisami. Na początku XX wieku została rozbudowana palmiarnia poprzez powiększenie dawnej oranżerii. W 1910 r. powstało w parku cenione w Europie alpinarium, którym opiekował się Erick Wocke. Ogród Opacki przeszedł pod zarząd miejski w 1926 roku i zaczął pełnić funkcję parku miejskiego. Na planie z 1927 roku widoczne są elementy zachowane, takie jak parter osi głównej pałacu, układ basenów i szpalerów na osi głównej. Dawny labirynt został przekształcony w alpinarium. Powstały groty szeptów. Park uzyskuje formę zachowaną do dnia dzisiejszego spacerowego parku publicznego o charakterze botanicznym. W 1946 park Oliwski został wpisany do rejestru zabytków ówczesnego województwa gdańskiego na pozycji nr 1, po uznaniu go przez Urząd Wojewódzki za zabytek. 1 listopada 1946 roku w parku powstała Stacja Aklimatyzacji Roślin, a w latach 1952–1956 powstał w parku tzw. ogród botaniczny. W 1955 r. w setną rocznicę śmierci Adama Mickiewicza Park Oliwski otrzymał jego imię.